فاطمه معصومه (س) كيست ؟
نام
شريف آن بزرگوار فاطمه و القاب ايشان ” معصومه” ، ” كريمه اهل بيت” ، ”
ستّي” ، و ” فاطمه كبري” است.پدرش حضرت موسي بن جعفر (ع) و مادرش نجمه
خاتون مادر حضرت رضا (ع) است.(1)
از ولادت تا هجرت حضرت معصومه :
آن
حضرت اوّل ذي القعده سال 173هـ . ق در مدينه منوّره به دنيا آمد. و در
سنّ28 سالگي در روز دهم(2)يا دوازدهم (3)ربيع الثاني سال 201هـ . ق در شهر
قم از دنيا رفت.
سفر مقدّس به شهر مقدّس :
در
سال 201 هـ . ق ، يك سال پس از سفر تبعيد گونه حضرت رضا (ع) به شهر ” مرو”
حضرت فاطمه معصومه (س) همراه عدّه اي از برادران خود براي ديدار برادر و
تجديد عهد با امام زمان خويش راهي ديار غربت شد. در طول راه به شهر ساوه
رسيدند، ولي در آنجا عده اي از مخالفين اهل بيت با مأموران حكومتي همراهي
نموده و با همراهان حضرت به نبرد و جنگ پرداختند كه عدّه اي از همراهان
حضرت در اين حادثه غم انگيز به شهادت رسيدند.(4)حضرت در حالي كه از غم و
حزن بسيار مريضه بود با احساس نا امني در شهر ساوه فرمود: مرا به شهر قم
ببريد ، زيرا از پدرم شنيدم كه فرمود:” شهر قم مركز شيعيان ما مي باشد” ؛
(5)سپس حضرت به طرف قم حركت نمود.
بزرگان قم وقتي از اين خبر مسرّت بخش
مطّلع شدند به استقبال آن حضرت شتافتند و در حالي كه ” موسي بن الخزرج ”
بزرگ خاندان ” اشعري” زمام شتر آن مكرّمه را به دوش مي كشيد ؛ ايشان در
ميان شور و احساسات مردم قم وارد آن شهر مقدّس شد و در منزل شخصي ” موسي بن
خزرج ” اجلال نزول فرمود. آن بزرگوار هفده روز در شهر ولايت و امامت به سر
برد و در اين مدّت مشغول عبادت و راز و نياز با پروردگار متعال بود و
واپسين روزهاي عمر پر بركت خويش را با خضوع و خشوع در برابر ذات پاك الهي
به پايان رساند.
غروب مهتاب در شهر ستارگان :
سرانجام
آن همه شوق و شور و شعف ، از اجلال نزول كوكب ولايت و توفيق زيارت بانويي
از تبار فاطمه اطهر ، با افول نجمه آسمان عصمت و طهارت ، مبدّل به دنيايي
از حزن و اندوه شد ، و اين غروب غم انگيز عاشقان امامت و ولايت را در سوك و
عزا نشاند. در رابطه با علّت مريضي نابهنگام حضرت و مرگ زود رس آن بزرگوار
گفته شده است كه زني در شهر ساوه ايشان را مسموم نمود كه اين مطلب با توجه
به درگيري دشمنان اهل بيت با همراهان حضرت و شهادت عده اي از آنها “در
ساوه” و جوّ نامساعد آن شهر و حركت نابهنگام آن بزرگوار در حال مريضي به
سوي شهر قم ، مطلبي قابل قبول مي تواند با شد.
آري آن حضرت كه مي رفت زينب وار با سفر پر
بركتش سند گويايي بر حقانيت امامت رهبران راستين و افشاگر چهره نفاق و
تزوير مأموني باشد، و همانند قهرمان كربلا پيام آور خون سرخ برادري باشد كه
اين بار مزّورانه به قتلگاه (بني عباس ) برده مي شد ، ناگاه تقدير الهي بر
اين شد كه مرقد آن بزرگ حامي خط ولايت و امامت براي هميشه تاريخ ، فريادگر
مبارزه با ظلم و بي عدالتي ستم پيشگان دوران و الهام بخش پيروان راستين
تشيّع علوي در طول قرون و اعصار باشد.
مراسم دفن :
بعد
از وفات شفيعه روز جزا ، آن حضرت را غسل داده و كفن نمودند ، سپس به سوي
قبرستان ” بابلان” تشييع كردند ولي به هنگام دفن آن بزرگوار ” به خاطر
نبودن محرم ” آل سعد” دچار مشكل شدند و سرانجام تصميم گرفتند كه پيرمردي به
نام” قادر” اين كار را انجام دهد. ولي قادر و حتّي بزرگان و صلحا ، شيعه
قم هم ، لايق نبودند عهده دار اين امر مهم شوند ؛چرا كه معصومه اهل بيت را
بايد امام معصوم به خاك سپارد. مردم منتظر آمدن ” آن پيرمرد صالح ” بودند ،
كه ناگهان دو سواره را ديدند كه از جانب ريگزار به سوي آنان مي آيند و قتي
نزديك جنازه رسيدند ، پياده شده و بر جنازه نماز خواندند و جسم پاك ريحانه
رسول خدا را در داخل سردابي ” كه از قبل آماده شده بود ” دفن كردند و بدون
اينكه با كسي تكلّمي نمايند ، سوار شده و رفتند ، و كسي هم آنها را نشناخت
(6).
به قول يكي از بزرگان هيچ بعيد نيست كه
اين دو بزرگوار ، امامان معصومي باشند كه براي اين امر مهم ّ به قم
آمدند.(7) پس از پايان رسيدن مراسم دفن ، موسي بن الخزرج سايباني از حصير و
بوريا بر قبر شريف آن بزرگوار برافراشت و اين سايبان برقرار بود تا زماني
كه حضرت زينب دختر امام جواد (ع) وارد قم شد و قبّه اي آجري بر آن مرقد
مطهّر بنا كرد.(8) و بدين سان تربت پاك آن بانوي بزرگ اسلام قبله گاه قلوب
ارادتمندان به اهلبيت (ع) و دارالشّفاي دلسوختگان عا شق ولايت و امامت شد.
————————————
پی نوشتها:
(1) دلائل الامامه , ص 309 .
(2) وسيله المعصوميّه , ص 65 به نقل از نزههالابرار.
(3) مستدرك سفينه البحار , ج 8 , ص 257.
(4) زندگاني حضرت معصومه , مهدي منصوري , ص 14 ( به نقل از رياض الانساب , تأليف ملك الكتّاب شيرازي).
(5)درياي سخن , سقازاده تبريزي , نقل از وديعه آل محمّد , محمد صادق انصاري , ص 12.
(6) تاريخ قديم قم , ص 214.
(7) آيه الله فاضل لنكراني ” دام ظله”.
(8) سفينه البحار , ج 2 , ص 376 .
